THUSBLED ¦ WA BIN IK ¦ POËZY ¦ VOORDRACHT ¦ VERVAL IN BEELD ¦ FOTOGRAFIE¦ FAMILIEOPSTELLINGEN  ¦ LINKS  ¦ KONTAKT

                         Poëzy            

© Hiltsje Jongsma

Zonder mijn schriftelijke toestemming is het niet toegestaan foto's,teksten en gedichten  op deze site te vermenigvuldigen of te kopiëren.

Op dizze side:

MIJN  POËZIE

Geduld

Diner foar 2

Nei de haadstêd

It katedrale labyrint

In ynkyk

Yn it lân fan heit

It alder-alderste

Toarstich waar

Tjonger

Yn de fallei

It ûndergean fan de dei

SpOOkschip de Wereld

Op klearljochtskyndei

Yn 't foarbygean

Longing

Filla Hoarizon

Nea wer

Foarjiersmerke

Blanc de noirs

Hegedruk

Op aventoer

Fiertij

Stapelgedicht

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               naar boven

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               naar boven

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

<<< Foto-side  

<<<  Home-side

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       Poëzie is een klink naar adembenemende beleving. ©  H Jongsma

                                                                      

  @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

        

 Mijn Poëzie  Myn Poëzij      

ik neem jullie mee
op reis langs mijn poëzie,
die puur wil zijn
als de natuur

een spiegel
voor de mens onderweg
langs mooie en minder mooie
ervaringen en herinneringen

ik schrijf in twee talen
die mij dierbaar zijn
ieder op hun eigen wijze

 

 

                                 Diner   foar   twa

 

ien foar ien

leppelje ik letters

 

út dyn mûle fol tosken

 

ik skep dy frij

do stillest myn honger

                                  

                                                           © Hiltsje Jongsma          

        

                 één voor één lepel ik letters uit jouw mond vol tanden ik schep je vrij jij stilt mijn honger

 

Geduld

ik treed in de verlaten wereld van de kerk
binnen is het nacht, terwijl buiten
de zon het teer van de planken eet, vraag ik
onwennig om licht en wacht, vals lonkt
achter mij het sleutelgat
doch ik tast door en door en vind houvast
aan een stenen vont, ( een dauwoog kijkt mij aan )
stilletjes verschijnen rondom mij : bloemen
van alle tijden. ik hoor ze neuriën en luister
naar een lente, niet van deze wereld



ik gean yn de ferlitten wrâld fan de tsjerke
binnen is it nacht, wylst bûten
de sinne de tarre fan de planken fret, freegje ik
ûnwennich om ljocht en wacht, falsk lonket
efter my it kaaisgat
doch ik taast troch en troch en fyn hâldfêst
oan in stiennen fonte, (in dau-each sjocht my oan)
stilwei ferskine om my hinne: blommen
fan alle tiden. ik hear se núnderjen en lústerje
nei in maitiid, net fan dizze wrâld

© hjongsma 2010

 

 

                           

 

nei de haadstêd


hân yn hân
& tút foar tút
sûzebolje wy, swart
lâns swannehalzen dy’t bûge
nei doezebouten
yn sulveren sleatten
oant ‘t iepen IJ
my wekker skittert




naar de hoofdstad


hand in hand
& kus voor kus
dommelen wij, zwart
langs zwanenhalzen die buigen
naar lisdodden in dofzilveren sloten
tot het open IJ
mij wakker schittert

september 2009  © Hiltsje Jongsma     

( ensafh.nl )

                    

                            *    *    *

 

 It Herbarium

 

Yn de rook fan plattrape gers sykje ik

(soere) surk, wylst om de hillige timpel

oeren fakuüm sûgje. Tusken tik - tak -

tik - tak - troch

 

hear ik Janke trettjin âljen. Feardich

strykt heit wat salve op in âlde wûne

en leech by de grûn, yn ferset blau

sit mem, se siket my. Tusken tik - tak -

tik - tak - troch

 

sla ik de earmen om de hals

fan in waarme molkbus

en tink oan de wrangwoartel

yn myn blommeparse

  tik

         tak

    tik            tak

 

© Hiltsje Jongsma

( Ensafh nr 4 July, Fryks Literêr tydskrift )

 

              @ @    @@   @@    @@   @@   @@   @@   @@   @@   @@

 

Yn it lân fan heit

twa dwaze folbloeden
yn in bunder bûterblommen

it liet fan lossinnigens klinkt
dat it davert

op ‘e beekflank flanearret in keppel skiep
trije lizze foar dea, tsjin de ûnderwâl
dobbert in ferjitten kano

sûnder riemen roeikje ik
nei de âlde sleat
en lûk oan in hynstesturt 
dêr't ‘n flarde wolle oan wappert

loftich hear ik heit fluitsjen
boppe de surchreade sinne
spat in wolk kriezjende ûnwaarsfûgels útinoar.


( Yn Ensafh nr 4 2010 Frysk literêr tydskrift)

_*_


In het land van vader



twee dwaze volbloeden
in een bunder boterbloemen

het lied van lichtvoetigheid klinkt
dat het davert

op de beekflank flaneert een kudde schapen
drie liggen voor dood, tegen de onderwal
dobbert een vergeten kano

zonder riemen roei ik
naar de oude sloot
en trek aan een paardenstaart
waaraan een flard wol wappert

luchtig hoor ik vader fluiten
boven de zuringrode zon
spat een wolk krijsende meeuwen uit elkaar.



© Hiltsje Jongsma  10 november 2008

 

 

 

It katedrale labyrint


Oan ‘e seam spat
in hoarnûle op
út ‘n hazzelnutebeam

grasjeus wize popelieren
my de wei
by opbrutsen strjitten del

nei it lok, dat stil
skûlet tusken stapels stiennen

tiid slûget, hjir
op pylders
ûnder mûtsen fan mos

yn it ferjitten midden
dûnsje mûzen, om
in brutsen grêfsark hinne
wêr't it lêste blêd noch
net op fallen is
.

© Hiltsje Jongsma , juni 2009

 

 

                              

In Ynkyk


Elts op in kant
halseagjend
komme wy hannen te koart

fan al it ûngrypbere bou ik in brêge
kom healwei leaf
sjoch yn it wetter
rûnom ús wimeret it wyt fan wolken
wachtsje hiel efkes noch

sjedêr
de sinne brekt troch fan út de djipte.

 

***

Een inkijkje


Elk op een oever
reikhalzend
komen we handen te kort

van al het ongrijpbare bouw ik een brug
kom halverwege lief
kijk in het water
rondom ons wemelt wolkenwit
wacht heel even nog

ziedaar
de zon breekt door vanuit de diepte

© Hiltsje Jongsma 2008

 

                

                                     

                                         

 

 

It alder- alderste Farsk.nl  nr 120  ( sept 2008) (yn argiven op ensafh.nl) :

 

It alder-alderste



Ik hie dy dea oankrûpe wold
mar do wiest net mear om oan te sjen

- hieltyd dy wiuwende hân efter glês -

út 'en treuren haw ik doe
dyn lêste spoaren omheine
wa mar woe, myn laits skonken
myn rie te'n ein
fingerprinten mei sellotape fêstset
lookalikes wezenleas oanstoarre

oant it sykjen ferpopke
ik mem waard
en dyn namme wer libben

der wie gjin hâlden mear oan
kleefkrêft keldere dramatysk

total loss
bruts ik it finster.



© Hiltsje Jongsma  juli 2008

       

 

     

 

 

                          

 

               

                              

                              juni 2010  artikel in nummer  Vrouwen van  Nu

 

              

 

 

Toarstich waar



Sân reeën sinnebade tsjin de boskrâne. In njirre yn skraal gers
hat it wol besjoen. As it ieuwenâlde karrespoar dearint

lizze wy ús bûtenlekken op it klepele fjild.
Teare wjukjeblommen smeke. We skowe in stikje op
rjochting simmeriik. Efter ús glânziget in poarperen rûchte
om 'n prústige jeneverstrûk hinne.

Suver, sipelt wetter
út de oerwâl fan it swarte fort
( wa wit, dwêsten de monniken
fan Lux Mundi harren wrâldske toarst
by dizze himelske boarne ) Ik folje myn bidon.

Tusken skaad fan skriktried troch
ploeget in boer skitende krekt de gifgiele eker.
Kersrjocht wize fuorgen
nei wêr op dit stuit fêst
sâltebellen by boskjes tagelyks útinoar spatte
op oerbefolke sân. 

 Ik pluk piperaai.









Dorstig weer


Zeven reeën zonnebaden tegen de bosrand. Een adder in schraal gras
houdt het voor gezien. Als het eeuwenoude karrenspoor doodloopt

spreiden we ons buitenlaken uit op het geklepelde veld. Valkruid
en tere vleugeltjesbloemen smeken. We schuiven een stukje op
richting zomereik. Achter ons glanst een purperen ruigte
rond een fiere jeneverbes.

Zuiver, sijpelt water
uit de oerwal van het zwarte fort
(wie weet stilden monniken
van Lux Mundi hun wereldse dorst
bij deze hemelse bron) Ik vul mijn bidon.

Tussen schaduw van schrikdraad door
ploegt een boer pietje precies de gifgele akker.
Kaarsrecht wijzen voren
naar waar zoute bellen geheid bij bosjes tegelijk
uiteenspatten op overbevolkt zand.

Ik pluk een pijpenstrootje.


© Hiltsje Jongsma mei 2008

 

                 

 

Tjonger



Vanaf de dijk volg ik het smalle schapenspoor
zes witte ganzen wassen zich
in laag water, een rijpe lisdodde waakt over de wei. ik blaas.

geruisloos reist pluis voor mij uit.
ik kijk om. de hoge zon tovert jaren zeventig patronen
in de meander. alles schittert

open en bloot.
onder mijn zwijgen zuigt een gulzige moeder aarde
zich vol. de bui van vannacht borrelt na in haar gewijde schoot.

achter het klapwieken van drie woerden
razen heilige koeien monotoon
kraaien voegen in.



© sinneskyn / Hiltsje Jongsma 7 april 2008

 


 

  

 



Der hinget in lila gloede yn 'e loft
de jûn dekt de ierde ta
mei ile lekkens fan latoen
wylst ik flinters tel yn 't swiete fjild
ferfart de dei yn blauwe wâlden

efter de reakoperen skuorre
hinget foarfocht oan ripe fruchten
en sammelt dwarrelljocht
jinsels foar de frije fal

in steltsje wylde guozzen
hâldt it slommerjende mar
noch efkes út de sliep.




 




De ondergaande dag


Er hangt een lila gloedgolf in de lucht
de avond dekt de aarde toe
met ijle lakens van latoen
terwijl ik vlinders tel in 't zoete veld
vertrekt de dag in blauwe wouden

achter de roodkoperen schuur
hangt voorvocht aan rijpe vruchten
warrelend licht verzamelt zich
voor de vrije val

een stel wilde ganzen
houdt het dommelende meer
nog wat uit de slaap.



© sinneskyn

 

                                          

 

                                                           Utwaaie

 

 

In ûnferwachte depresje

hat in ferlerne fear

   tsjin myn tommelrút plakt    

 

yn lead set daget dûns

as earste de wyn út.

 

 

 

Uitwaaien

 

 

Een onverwachte depressie

heeft een verloren veer

tegen mijn tuimelraam geplakt

 

in lood gevat daagt dons

als eerste de wind uit.

                                       

                                                             © Hiltsje Jongsma 2008

 

 

SpOOkschip de Wereld



In zalig aardedonker



angstvallig werpt hoop
zich vanuit de woestijn der waarheid
hoog de hemel in

ongeveer één lichtjaar verder

drijft op een ijsschots
doelloos
het laatste brein

boven verzonken land.



© hjongsma




sPoEkSkiP dE wRâLd


Yn sillich ierdetsjuster



eangstfallich smyt hoop
him út de woastyn fan wierheid wei
heech de himmel yn

likernôch ien ljochtjier fierder

driuwt op sko-iis
sûnder doel
it lêste brein

boppe fersonken lân.



© hjongsma 2007

 

                                        

 

Longing


Langje nei see



Mei dy
oanskôge ik foar it earst
de see

seach yn eagen
blau, gris beïere
lykas de rêch fan in soere hjerring


no by eb
rint wetter my noch om ‘e tosken.


_*_


Trek naar zee



Met jou
zag ik voor het eerst
de zee

keek in ogen
blauw, grijs geaderd
gelijk de rug van een zure haring


nu bij eb
loopt water me nog in de mond


_*_


Longing for the sea



Together with you
I spotted the sea
for the first time

I looked into eyes
grey touched with blue
like the back of a pickled herring


now by low tide
it still makes my mouth water.


© sinneskyn / Hiltsje Jongsma

                        

                                                                     

 

 Filla Hoarizon

 

'n flaachje wyn

de doar fan de weranda waait iepen

skyltsjes rinkelje

 

op de floedstripe

swaait

in frjemde ruter ôf

nei 't paviljoen

 

de betide camelia

op broazel beton

bloeit fermiljoen

roas út it fiere easten

 

de maitiid daget

my út

ik kuierje

fuort

 

troch de waarme swiete manteling

en hear de sâlte stilte núnderjen

 

© sinneskyn maart 2007

 

 

Nea wer

 

Yn de sliepkeamer

leit pake

syn hannen stiif

op it grize sneinske pak

 

strik foar

de gerdinen ticht -

heit skriemt

 

mei hege toanen

 

sa suver

klinkt djip fertriet

de jûn kleurt

ûnsisber 

read

 

nachts boppe

lústerje ik

nei de dea

yn hûs

 

nea haw ik wer

sokke triennen

heart

 

© hjongsma maart 2007

 

 

 

 

 

Angst

 

Jouw harde verlangen

ligt op mijn lippen

je stelt uit

 

ik wacht

op uitstroom van woorden

 

spijt

of verkeer je

in duizend vrezen

voor mijn zachte binnenkant

 

die jouw droom zal meesleuren

door oeroude beddingen

naar klaarheid .

 

 

©sinneskyn 4 maart 2007

 

                              

 

Foarjiersmerke

 

ik nim it

stokje fan dy oer

út waarm roze

sûkerswiet

plôkje ik 'n topke

ragfyn spinsel

 

we stappe yn

de rûp op rails

draaie al mar yn 'e rûnte

't tsjuster falt

 

ien lyts tútsje

kribels in myn famkesliif

 

as it grutte griene doek

traach iepen teart

iesto de blierreade flinter

fan ús stokje

 

© sinneskyn febr 2007

          

 

 

 

 

 

 

 

   

Het was goed

 

Ik ontknijper

wat was

strijk glad met handen

leg stapel voor stapel

in mijn zinnenkast

voor later.

 

© h.jongsma

 

 

Blanc de noirs

 

 

 

verkleumd nippen wij

aan bevroren witte wijn

 

-blijven plakken-

 

tongen likken los

terwijl het tekort

aan ruimte toonloos

door glazen scheurt,

 

smelt jouw adem

koelbloedig

de laatste kristallen

 

voor de goede afdronk,

wring ik nog wat sap

uit mijn gehavende lippen

 

ik schenk over

 

 

 

© H.J. | 14 januari 2007 

 

 

 

Blanc de noirs  

 

 

fernikkele nippe wy

oan beferzen wite wyn

 

- bliuwe plakken -

 

tongen slikje los

wylst it tekoart

oan romte toanleas

troch de glêzen skuort,

 

smelt dyn azem

koelbloedich

de lêste kristallen

 

foar de goede ôfdronk,

wring ik noch wat sop

út myn skansearre lippen

 

ik skink oer

 

 

© H.J. 14 januari 2007

 

(Blanc de noirs, en Frije fal publisearre yn Hjir aug. 2007)

 

                                @     @    @   @    @    @

 

 

Hegedruk  

 

 

de sinne strielt as in breid

foar it ferkearde alter

as ik oer it âlde tsjerkhôf

doarmje, dat bedobbe leit

ûnder in wite wale

 

de winterwyn wachtet ôf -

ûnferweechlik

yn it each fan 'e stoarm

 

sûnder roer iepenje ik

't foarporteal, gean it skip yn

en snijt de tichte koelte troch

 

in betide flinter ferlit

de âlde hearebanken,

folgje har

 

oan ta it hege finster

wêrefter ien foar ien

grêven oan 't ljocht komme

 

 

ik set alle seilen by

 

 

© H.J. 20 januari 2007

 

 

         

 

 

 

Hogedruk

 

 

 

de zon straalt als een bruid

voor het verkeerde altaar

als ik over het oude kerkhof

dool dat bedolven ligt

onder een witte sluier

 

de winterwind wacht af -

onbewogen

in het oog van de storm

 

open ik roerloos

het voorportaal, ga het schip in

en doorsnijd de stijve koelte

 

een vroege vlinder verlaat

de oude herenbanken,

volg haar

 

tot het hoge venster

waarachter één voor één

graven aan het licht komen

 

 

ik zet alle zeilen bij

 

 

 

© H.J.  20 januari 2007

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------

       ( Sybranda Wieringa)

Fiertij


Yn in lânskip fan grien en blau
driuwe wite swannen yn ekstaze

drippels swiet wetter,
wjerspegelje yn 'n see fan romte
op in weach fan oandwaning, spilet ljocht
mei twa herten, dy't fibrearje

yn 'n wier masterstik
mûnje suvere klanken út, yn jûnsread

 

              


Viertij

 

In een landschap van groen en blauw
drijven witte zwanen in vervoering

druppels zoet water,
weerspiegelen een zee van ruimte
op een golf van ontroering, speelt licht
met twee harten, die vibreren

in een waar meesterstuk
monden pure klanken uit in avondrood


©sinneskyn      | 22 mei 2006

 

 

Magische momenten

 


 

        

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        

 

 

 

 

 

De reis naar het kind

Ik verbind u door

kort kort lang

Vonken van verlangen

 

 

 

                                     Rainer Maria Rilke

                                             hertaling

 

 

 

Der Panther

Im Jardin des Plantes, Paris

Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe
so müd geworden, dass er nichts mehr hält.
Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe
und hinter tausend Stäben keine Welt.

Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte,
der sich im allerkleinsten Kreise dreht,
ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte,
in der betäubt ein großer Wille steht.

Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille
sich lautlos auf -. Dann geht ein Bild hinein,
geht durch der Glieder angespannte Stille -
und hört im Herzen auf zu sein.


Rainer Maria Rilke, 6.11.1902, Paris

 

De Panter               

 

Yn de Jardin des Plantes, Parys

 

Syn eachopslach is fan it foarbygean fan de stangen

 sa warrich wurden, dat hy neat mear hâldt.

   Him is ‘t, oft der tûzend stangen stean

   en efter tûzend stangen gjin wrâld.

De weake gong fan linige sterke trêden

   dy’t him yn alderlytste sirkels draait,

  is as ‘n dûns fan kreft rûnom in midden,

   wêryn ferdôve ‘n grutte wille stiet.

Bytiden skoot de foarhang fan de pupil

  lûdleas op –. Dan glydt in byld nei binnen,

    giet troch de lea oanspanne stilte -

    en hâldt yn ‘t hert op te bestean.

 

oersetting © sinneskyn 2006

 

 

**********

******

***

Heimkehr

Heimkehr: wohin? Da alle Arme schmerzen
und Blicke, alle, missverstehn.
Auszug: wohin? Die Fernen sind im Herzen,
und wie sie dir nicht dort geschehn,

betrügst du dich um jeden Weg. Was bleibt?

Nichts, als zu sein. Zum nächsten Stein zu sagen:
Du bist jetzt ich; ich aber bin der Stein.
Heil mir. Die Not kann aus mir Quellen schlagen,
und das Unsägliche wird aus mir schrein,

das Menschen nicht ertragen, wenn sie's treibt
.

Rainer Maria Rilke, 17.9.1914, Irschenhausen
Wege mit Rilke - Lou Albert-Lasard. Frankfurt/Main 1952.

 

 

GOING   HOME

 

Going home: what home? Since all arms hurt

and eyes, all eyes, fail to see.

Going away: where to? The heart is filled with faraway,

and as it won’t happen there, either,

 

is every path you take misleading. What’s left?

 

Nothing but just beingthere. To tell the nearest stone:

You are me now; the stone that’s me.

Heal me. Need can strike a well in me,

and I will cry out what can’t be said,

 

which people fail to bear, when they are driven by it.

 

© RvdS 2006

 

 

It weromkommen  

 

 

Weromkomme: wêrhinne? Dêr alle earmen smerte

en eagen, alle, misferstean  

Uttocht: wêrhinne? De fierten lizze yn ‘t hert,

en as die by dy dêr net foarfalle,  

 

ferrifelst dysels op eltse wei. Wat bliuwt?

 

Neat, oars as der wêze. Tsjin de earstfolgjende stien te sizzen

Do bist no my; ik lykwol bin de stien.

Hielje my. De need kin út myn boarnen slaan,

en it ûnsisbere sol út my skrieme,

 

dat minsken net ferdrage, wannear it harren driuwt.

 

Rainer Maria Rilke

 

 * oersetting © sinneskyn 2006.

 

 

 

 

 

 

naar boven

 

 

 

 

 

   

Myn Poëzij

online en op oare plakken        

sykje op:

e n s af h

zwerfgedichten  ferswevers

 

Gedicht Hegedruk in Spiegelschrift                      

Rainer Maria Rilke

 

 

www.sinneskyn.nl