Poëzy
© Hiltsje Jongsma
Zonder mijn schriftelijke toestemming is het niet toegestaan foto's,teksten en gedichten op deze site te vermenigvuldigen of te kopiëren.
Op dizze side:
MIJN POËZIE
Geduld
Diner foar 2
Nei de haadstêd
It katedrale labyrint
In ynkyk
Yn it lân fan heit
It alder-alderste
Toarstich waar
Tjonger
Yn de fallei
It ûndergean fan de dei
SpOOkschip de Wereld
Op klearljochtskyndei
Yn 't foarbygean
Longing
Filla Hoarizon
Nea wer
Foarjiersmerke
Blanc de noirs
Hegedruk
Op aventoer
Fiertij
Stapelgedicht
naar boven
naar boven
<<< Foto-side
<<< Home-side
|
Poëzie is een klink naar adembenemende beleving. © H Jongsma
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Mijn Poëzie Myn Poëzij
ik neem jullie mee
op reis langs mijn poëzie,
die puur wil zijn
als de natuur
een spiegel
voor de mens onderweg
langs mooie en minder mooie
ervaringen en herinneringen
ik schrijf in twee talen
die mij dierbaar zijn
ieder op hun eigen wijze
Diner foar twa
ien foar ien
leppelje ik letters
út dyn mûle fol tosken
ik skep dy frij
do stillest myn honger
© Hiltsje Jongsma
één voor één lepel ik letters uit jouw mond vol tanden ik schep je vrij jij stilt mijn honger
Geduld
ik treed in de verlaten wereld van de kerk
binnen is het nacht, terwijl buiten
de zon het teer van de planken eet, vraag ik
onwennig om licht en wacht, vals lonkt
achter mij het sleutelgat
doch ik tast door en door en vind houvast
aan een stenen vont, ( een dauwoog kijkt mij aan )
stilletjes verschijnen rondom mij : bloemen
van alle tijden. ik hoor ze neuriën en luister
naar een lente, niet van deze wereld
ik gean yn de ferlitten wrâld fan de tsjerke
binnen is it nacht, wylst bûten
de sinne de tarre fan de planken fret, freegje ik
ûnwennich om ljocht en wacht, falsk lonket
efter my it kaaisgat
doch ik taast troch en troch en fyn hâldfêst
oan in stiennen fonte, (in dau-each sjocht my oan)
stilwei ferskine om my hinne: blommen
fan alle tiden. ik hear se núnderjen en lústerje
nei in maitiid, net fan dizze wrâld
© hjongsma 2010
nei de haadstêd
hân yn hân
& tút foar tút
sûzebolje wy, swart
lâns swannehalzen dy’t bûge
nei doezebouten
yn sulveren sleatten
oant ‘t iepen IJ
my wekker skittert
naar de hoofdstad
hand in hand
& kus voor kus
dommelen wij, zwart
langs zwanenhalzen die buigen
naar lisdodden in dofzilveren sloten
tot het open IJ
mij wakker schittert
september 2009 © Hiltsje Jongsma
( ensafh.nl )
* * *
It Herbarium
Yn de rook fan plattrape gers sykje ik
(soere) surk, wylst om de hillige timpel
oeren fakuüm sûgje. Tusken tik - tak -
tik - tak - troch
hear ik Janke trettjin âljen. Feardich
strykt heit wat salve op in âlde wûne
en leech by de grûn, yn ferset blau
sit mem, se siket my. Tusken tik - tak -
tik - tak - troch
sla ik de earmen om de hals
fan in waarme molkbus
en tink oan de wrangwoartel
yn myn blommeparse
tik
tak
tik tak
© Hiltsje Jongsma
( Ensafh nr 4 July, Fryks Literêr tydskrift )
@ @ @@ @@ @@ @@ @@ @@ @@ @@ @@
Yn it lân fan heit
twa dwaze folbloeden
yn in bunder bûterblommen
it liet fan lossinnigens klinkt
dat it davert
op ‘e beekflank flanearret in keppel skiep
trije lizze foar dea, tsjin de ûnderwâl
dobbert in ferjitten kano
sûnder riemen roeikje ik
nei de âlde sleat
en lûk oan in hynstesturt
dêr't ‘n flarde wolle oan wappert
loftich hear ik heit fluitsjen
boppe de surchreade sinne
spat in wolk kriezjende ûnwaarsfûgels útinoar.
( Yn Ensafh nr 4 2010 Frysk literêr tydskrift)
_*_
In het land van vader
twee dwaze volbloeden
in een bunder boterbloemen
het lied van lichtvoetigheid klinkt
dat het davert
op de beekflank flaneert een kudde schapen
drie liggen voor dood, tegen de onderwal
dobbert een vergeten kano
zonder riemen roei ik
naar de oude sloot
en trek aan een paardenstaart
waaraan een flard wol wappert
luchtig hoor ik vader fluiten
boven de zuringrode zon
spat een wolk krijsende meeuwen uit elkaar.
© Hiltsje Jongsma 10 november 2008
It katedrale labyrint
Oan ‘e seam spat
in hoarnûle op
út ‘n hazzelnutebeam
grasjeus wize popelieren
my de wei
by opbrutsen strjitten del
nei it lok, dat stil
skûlet tusken stapels stiennen
tiid slûget, hjir
op pylders
ûnder mûtsen fan mos
yn it ferjitten midden
dûnsje mûzen, om
in brutsen grêfsark hinne
wêr't it lêste blêd noch
net op fallen is.
© Hiltsje Jongsma , juni 2009
In Ynkyk
Elts op in kant
halseagjend
komme wy hannen te koart
fan al it ûngrypbere bou ik in brêge
kom healwei leaf
sjoch yn it wetter
rûnom ús wimeret it wyt fan wolken
wachtsje hiel efkes noch
sjedêr
de sinne brekt troch fan út de djipte.
| |
|
|
***
Een inkijkje
Elk op een oever
reikhalzend
komen we handen te kort
van al het ongrijpbare bouw ik een brug
kom halverwege lief
kijk in het water
rondom ons wemelt wolkenwit
wacht heel even nog
ziedaar
de zon breekt door vanuit de diepte
© Hiltsje Jongsma 2008
|
It alder- alderste Farsk.nl nr 120 ( sept 2008) (yn argiven op ensafh.nl) :
It alder-alderste
Ik hie dy dea oankrûpe wold
mar do wiest net mear om oan te sjen
- hieltyd dy wiuwende hân efter glês -
út 'en treuren haw ik doe
dyn lêste spoaren omheine
wa mar woe, myn laits skonken
myn rie te'n ein
fingerprinten mei sellotape fêstset
lookalikes wezenleas oanstoarre
oant it sykjen ferpopke
ik mem waard
en dyn namme wer libben
der wie gjin hâlden mear oan
kleefkrêft keldere dramatysk
total loss
bruts ik it finster.
© Hiltsje Jongsma juli 2008
juni 2010 artikel in nummer Vrouwen van Nu
| Toarstich waar |
|
Sân reeën sinnebade tsjin de boskrâne. In njirre yn skraal gers
hat it wol besjoen. As it ieuwenâlde karrespoar dearint
lizze wy ús bûtenlekken op it klepele fjild.
Teare wjukjeblommen smeke. We skowe in stikje op
rjochting simmeriik. Efter ús glânziget in poarperen rûchte
om 'n prústige jeneverstrûk hinne.
Suver, sipelt wetter
út de oerwâl fan it swarte fort
( wa wit, dwêsten de monniken
fan Lux Mundi harren wrâldske toarst
by dizze himelske boarne ) Ik folje myn bidon.
Tusken skaad fan skriktried troch
ploeget in boer skitende krekt de gifgiele eker.
Kersrjocht wize fuorgen
nei wêr op dit stuit fêst
sâltebellen by boskjes tagelyks útinoar spatte
op oerbefolke sân.
Ik pluk piperaai.
Dorstig weer
Zeven reeën zonnebaden tegen de bosrand. Een adder in schraal gras
houdt het voor gezien. Als het eeuwenoude karrenspoor doodloopt
spreiden we ons buitenlaken uit op het geklepelde veld. Valkruid
en tere vleugeltjesbloemen smeken. We schuiven een stukje op
richting zomereik. Achter ons glanst een purperen ruigte
rond een fiere jeneverbes.
Zuiver, sijpelt water
uit de oerwal van het zwarte fort
(wie weet stilden monniken
van Lux Mundi hun wereldse dorst
bij deze hemelse bron) Ik vul mijn bidon.
Tussen schaduw van schrikdraad door
ploegt een boer pietje precies de gifgele akker.
Kaarsrecht wijzen voren
naar waar zoute bellen geheid bij bosjes tegelijk
uiteenspatten op overbevolkt zand.
Ik pluk een pijpenstrootje.
© Hiltsje Jongsma mei 2008
|
|
Tjonger |
|
|
Vanaf de dijk volg ik het smalle schapenspoor
zes witte ganzen wassen zich
in laag water, een rijpe lisdodde waakt over de wei. ik blaas.
geruisloos reist pluis voor mij uit.
ik kijk om. de hoge zon tovert jaren zeventig patronen
in de meander. alles schittert
open en bloot.
onder mijn zwijgen zuigt een gulzige moeder aarde
zich vol. de bui van vannacht borrelt na in haar gewijde schoot.
achter het klapwieken van drie woerden
razen heilige koeien monotoon
kraaien voegen in.
© sinneskyn / Hiltsje Jongsma 7 april 2008
|
Der hinget in lila gloede yn 'e loft
de jûn dekt de ierde ta
mei ile lekkens fan latoen
wylst ik flinters tel yn 't swiete fjild
ferfart de dei yn blauwe wâlden
efter de reakoperen skuorre
hinget foarfocht oan ripe fruchten
en sammelt dwarrelljocht
jinsels foar de frije fal
in steltsje wylde guozzen
hâldt it slommerjende mar
noch efkes út de sliep.
De ondergaande dag
Er hangt een lila gloedgolf in de lucht
de avond dekt de aarde toe
met ijle lakens van latoen
terwijl ik vlinders tel in 't zoete veld
vertrekt de dag in blauwe wouden
achter de roodkoperen schuur
hangt voorvocht aan rijpe vruchten
warrelend licht verzamelt zich
voor de vrije val
een stel wilde ganzen
houdt het dommelende meer
nog wat uit de slaap.
© sinneskyn
Utwaaie
In ûnferwachte depresje
hat in ferlerne fear
tsjin myn tommelrút plakt
yn lead set daget dûns
as earste de wyn út.
Uitwaaien
Een onverwachte depressie
heeft een verloren veer
tegen mijn tuimelraam geplakt
in lood gevat daagt dons
als eerste de wind uit.
© Hiltsje Jongsma 2008
|
SpOOkschip de Wereld |
|
In zalig aardedonker
angstvallig werpt hoop
zich vanuit de woestijn der waarheid
hoog de hemel in
ongeveer één lichtjaar verder
drijft op een ijsschots
doelloos
het laatste brein
boven verzonken land.
© hjongsma
sPoEkSkiP dE wRâLd
Yn sillich ierdetsjuster
eangstfallich smyt hoop
him út de woastyn fan wierheid wei
heech de himmel yn
likernôch ien ljochtjier fierder
driuwt op sko-iis
sûnder doel
it lêste brein
boppe fersonken lân.
© hjongsma 2007
|
| Longing |
|
Langje nei see
Mei dy
oanskôge ik foar it earst
de see
seach yn eagen
blau, gris beïere
lykas de rêch fan in soere hjerring
no by eb
rint wetter my noch om ‘e tosken.
_*_
Trek naar zee
Met jou
zag ik voor het eerst
de zee
keek in ogen
blauw, grijs geaderd
gelijk de rug van een zure haring
nu bij eb
loopt water me nog in de mond
_*_
Longing for the sea
Together with you
I spotted the sea
for the first time
I looked into eyes
grey touched with blue
like the back of a pickled herring
now by low tide
it still makes my mouth water.
© sinneskyn / Hiltsje Jongsma
|
Filla Hoarizon
'n flaachje wyn
de doar fan de weranda waait iepen
skyltsjes rinkelje
op de floedstripe
swaait
in frjemde ruter ôf
nei 't paviljoen
de betide camelia
op broazel beton
bloeit fermiljoen
roas út it fiere easten
de maitiid daget
my út
ik kuierje
fuort
troch de waarme swiete manteling
en hear de sâlte stilte núnderjen
© sinneskyn maart 2007
Nea wer
Yn de sliepkeamer
leit pake
syn hannen stiif
op it grize sneinske pak
strik foar
de gerdinen ticht -
heit skriemt
mei hege toanen
sa suver
klinkt djip fertriet
de jûn kleurt
ûnsisber
read
nachts boppe
lústerje ik
nei de dea
yn hûs
nea haw ik wer
sokke triennen
heart
© hjongsma maart 2007
Angst
Jouw harde verlangen
ligt op mijn lippen
je stelt uit
ik wacht
op uitstroom van woorden
spijt
of verkeer je
in duizend vrezen
voor mijn zachte binnenkant
die jouw droom zal meesleuren
door oeroude beddingen
naar klaarheid .
©sinneskyn 4 maart 2007
Foarjiersmerke
ik nim it
stokje fan dy oer
út waarm roze
sûkerswiet
plôkje ik 'n topke
ragfyn spinsel
we stappe yn
de rûp op rails
draaie al mar yn 'e rûnte
't tsjuster falt
ien lyts tútsje
kribels in myn famkesliif
as it grutte griene doek
traach iepen teart
iesto de blierreade flinter
fan ús stokje
© sinneskyn febr 2007
Het was goed
Ik ontknijper
wat was
strijk glad met handen
leg stapel voor stapel
in mijn zinnenkast
voor later.
© h.jongsma
Blanc de noirs
verkleumd nippen wij
aan bevroren witte wijn
-blijven plakken-
tongen likken los
terwijl het tekort
aan ruimte toonloos
door glazen scheurt,
smelt jouw adem
koelbloedig
de laatste kristallen
voor de goede afdronk,
wring ik nog wat sap
uit mijn gehavende lippen
ik schenk over
© H.J. | 14 januari 2007
Blanc de noirs
fernikkele nippe wy
oan beferzen wite wyn
- bliuwe plakken -
tongen slikje los
wylst it tekoart
oan romte toanleas
troch de glêzen skuort,
smelt dyn azem
koelbloedich
de lêste kristallen
foar de goede ôfdronk,
wring ik noch wat sop
út myn skansearre lippen
ik skink oer
© H.J. 14 januari 2007
(Blanc de noirs, en Frije fal publisearre yn Hjir aug. 2007)
@ @ @ @ @ @
Hegedruk
de sinne strielt as in breid
foar it ferkearde alter
as ik oer it âlde tsjerkhôf
doarmje, dat bedobbe leit
ûnder in wite wale
de winterwyn wachtet ôf -
ûnferweechlik
yn it each fan 'e stoarm
sûnder roer iepenje ik
't foarporteal, gean it skip yn
en snijt de tichte koelte troch
in betide flinter ferlit
de âlde hearebanken,
folgje har
oan ta it hege finster
wêrefter ien foar ien
grêven oan 't ljocht komme
ik set alle seilen by
© H.J. 20 januari 2007
Hogedruk
de zon straalt als een bruid
voor het verkeerde altaar
als ik over het oude kerkhof
dool dat bedolven ligt
onder een witte sluier
de winterwind wacht af -
onbewogen
in het oog van de storm
open ik roerloos
het voorportaal, ga het schip in
en doorsnijd de stijve koelte
een vroege vlinder verlaat
de oude herenbanken,
volg haar
tot het hoge venster
waarachter één voor één
graven aan het licht komen
ik zet alle zeilen bij
© H.J. 20 januari 2007
-------------------------------------------------------------------------
 ( Sybranda Wieringa)
|
|
|
Fiertij
Yn in lânskip fan grien en blau
driuwe wite swannen yn ekstaze
drippels swiet wetter,
wjerspegelje yn 'n see fan romte
op in weach fan oandwaning, spilet ljocht
mei twa herten, dy't fibrearje
yn 'n wier masterstik
mûnje suvere klanken út, yn jûnsread
Viertij
In een landschap van groen en blauw
drijven witte zwanen in vervoering
druppels zoet water,
weerspiegelen een zee van ruimte
op een golf van ontroering, speelt licht
met twee harten, die vibreren
in een waar meesterstuk
monden pure klanken uit in avondrood
©sinneskyn | 22 mei 2006
|
| Magische momenten |
De reis naar het kind
Ik verbind u door
kort kort lang
Vonken van verlangen
Rainer Maria Rilke
hertaling
Der Panther
Im Jardin des Plantes, Paris
Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe
so müd geworden, dass er nichts mehr hält.
Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe
und hinter tausend Stäben keine Welt.
Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte,
der sich im allerkleinsten Kreise dreht,
ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte,
in der betäubt ein großer Wille steht.
Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille
sich lautlos auf -. Dann geht ein Bild hinein,
geht durch der Glieder angespannte Stille -
und hört im Herzen auf zu sein.
Rainer Maria Rilke, 6.11.1902, Paris
De Panter
Yn de Jardin des Plantes, Parys
Syn eachopslach is fan it foarbygean fan de stangen
sa warrich wurden, dat hy neat mear hâldt.
Him is ‘t, oft der tûzend stangen stean
en efter tûzend stangen gjin wrâld.
De weake gong fan linige sterke trêden
dy’t him yn alderlytste sirkels draait,
is as ‘n dûns fan kreft rûnom in midden,
wêryn ferdôve ‘n grutte wille stiet.
Bytiden skoot de foarhang fan de pupil
lûdleas op –. Dan glydt in byld nei binnen,
giet troch de lea oanspanne stilte -
en hâldt yn ‘t hert op te bestean.
oersetting © sinneskyn 2006
**********
******
***
Heimkehr
Heimkehr: wohin? Da alle Arme schmerzen
und Blicke, alle, missverstehn.
Auszug: wohin? Die Fernen sind im Herzen,
und wie sie dir nicht dort geschehn,
betrügst du dich um jeden Weg. Was bleibt?
Nichts, als zu sein. Zum nächsten Stein zu sagen:
Du bist jetzt ich; ich aber bin der Stein.
Heil mir. Die Not kann aus mir Quellen schlagen,
und das Unsägliche wird aus mir schrein,
das Menschen nicht ertragen, wenn sie's treibt.
Rainer Maria Rilke, 17.9.1914, Irschenhausen
Wege mit Rilke - Lou Albert-Lasard. Frankfurt/Main 1952.
GOING HOME
Going home: what home? Since all arms hurt
and eyes, all eyes, fail to see.
Going away: where to? The heart is filled with faraway,
and as it won’t happen there, either,
is every path you take misleading. What’s left?
Nothing but just beingthere. To tell the nearest stone:
You are me now; the stone that’s me.
Heal me. Need can strike a well in me,
and I will cry out what can’t be said,
which people fail to bear, when they are driven by it.
© RvdS 2006
It weromkommen
Weromkomme: wêrhinne? Dêr alle earmen smerte
en eagen, alle, misferstean
Uttocht: wêrhinne? De fierten lizze yn ‘t hert,
en as die by dy dêr net foarfalle,
ferrifelst dysels op eltse wei. Wat bliuwt?
Neat, oars as der wêze. Tsjin de earstfolgjende stien te sizzen
Do bist no my; ik lykwol bin de stien.
Hielje my. De need kin út myn boarnen slaan,
en it ûnsisbere sol út my skrieme,
dat minsken net ferdrage, wannear it harren driuwt.
Rainer Maria Rilke
* oersetting © sinneskyn 2006.
naar boven
|
Myn Poëzij
online en op oare plakken
sykje op:
e n s af h
zwerfgedichten ferswevers
Gedicht Hegedruk in Spiegelschrift
Rainer Maria Rilke
|
